Öyle sanıyorum ki bugüne kadar yazılmış en iyi roman "Karamazov Kardeşler"dir.
Dostoyevski'nin şaheseri olan bu kitapta Fyodor Pavloviç diye bir karakter vardır; baba Pavloviç.
İnsanın aklına gelebilecek (ve ilk elden gelemeyecek) bir çok kötü özelliği kendisinde cisimleştirmiş bu ihtiyar çok konuşur.
Bir zaman bir pedere neden çok konuştuğunu anlatırken (mealen) şöyle der: 'Peder bazen çok fazla ve gelişigüzel konuşuyorum. Daha sonra maksadını aşan konuşmalarımı düzeltmek üzere daha fazla konuşuyorum ama bu da yeni lüzumsuzluklar doğuruyor. Bir süre sonra artık sadece çok ve gelişigüzel konuşuyorum.'
Dostoyevski'nin şaheseri olan bu kitapta Fyodor Pavloviç diye bir karakter vardır; baba Pavloviç.
İnsanın aklına gelebilecek (ve ilk elden gelemeyecek) bir çok kötü özelliği kendisinde cisimleştirmiş bu ihtiyar çok konuşur.
Bir zaman bir pedere neden çok konuştuğunu anlatırken (mealen) şöyle der: 'Peder bazen çok fazla ve gelişigüzel konuşuyorum. Daha sonra maksadını aşan konuşmalarımı düzeltmek üzere daha fazla konuşuyorum ama bu da yeni lüzumsuzluklar doğuruyor. Bir süre sonra artık sadece çok ve gelişigüzel konuşuyorum.'
Sanırım hepimiz bazen baba Pavloviç gibi yapıyoruz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder