Toplumun dibi!

Ailecek, içinden geldiğimiz toplumsal sınıf ve zihniyet dünyamızın rezervleri dolayısıyla (ki birincisi imkanları ikincisi ise imkan yaratma marjını belirliyor) öyle sıkı küçük burjuvalar değiliz. Bir yanımız hep maraba yani! Eski bir ev alabilmiştik. Bir sürü tamirata/yenilenmeye ihtiyaç duyuyor. Bir şekilde yaptırıyoruz. Esnafla haşır neşir olmak, bu toplumu tanımak için çok elverişli imkanlar sunuyor. Eve gelen her ustanın yanında bir çocuk. 4+4+4 diye 12 yıldan oluşan zorunlu bir eğitim sistemimiz yok muydu? 16 yaşın altındaki çocukların çalışmasını kesin olarak yasaklayan kanunlarımız yok muydu? 1987 tarihli Çocuk Hakları Sözleşmesi'ni imzalayıp mevzuatımızın bir parçası haline getirmemiş miydik? Ya Uluslararası Çalışma Örgütü (ILO)'nün sözleşmeleri? Ha bir de güvercin işlerine bulaşınca toplumun pek bilmediğim (çocukluğunu taşrada/köyde geçirmiş olmanın getirdiği hassasiyet ile bir ölçüde tahmin ettiğim) ama nüfus içinde büyükçe bir yekun teşkil eden insanların olduğu garip bir toplumsal doku ile karşılaştım; kenar mahalle kahvehaneleri, kuş mezatları, pazarlar, çaresiz yaşamlar, türlü üçkağıtçılıklar, ölçüsüz yalanlar... 'Toplumun dibi' yani! Biz okuldan, face'den, Kızılay'dan falan düşünüp insanlara seslenirken 'toplumun dibi' bize o kadar yabancı ve korkarım o kadar geniş ki!