İstila

Geçenlerde,  yönetmenliğini Oliver Hirschbiegel ve James Mcteigue’nin yaptığı, başrollerini Nicole Kidman ve Daniel Craig’in paylaştığı 2007 yılında gösterime giren “The Invasion” (İstila) adlı filmi izledim.

İlk bakışta film Hollywood’un sıklıkla işlediği bir tema üzerine kurulu.

Uzaydan gelen bir melanet var, bir tür virüs, akışkan ve dayanıklı bir madde ile insanlara bulaşıyor, enfekte olan insanlar dönüşüme uğruyor, aynı davranış kodunun uysal varlıkları haline geliyor ve diğerlerini de dönüştürmeye çalışıyorlar.

Caddeler dönüşüme uğramak için sıraya girmiş insanlarla dolu.

Direnenler var; yakalandıklarında zorla dönüşüme uğratılıyorlar.

Henüz dönüşüme uğratılmamış olanlar, diriliklerini açığa vuran bakışları, yürüyüşleri, insani tepkileri ile ayırt ediliyorlar.

Direnenleri anlamıyor dönüşüme uğramış olanlar; iç bütünlüğü sağlam, tutunum ihtiyaçları karşılanmış, insana özgü gerilimlerden, endişelerden, kuşkulardan soyunmuş otomatik varlıklar olmanın neyi kötü!

Kişilerin dönüşüme uğraması için maddenin vücutlarına zerk edilmesi yeterli olmuyor.

Virüsün bünyeyi ele geçirmesi için kurbanın uyuması şart!

Nicole Kidman uykuya direniyor, ta ki virüse karşı bağışıklığı olan küçük oğlu gibi insanlar üzerinden hastalığa bir çözüm geliştirilinceye kadar.

****

Çok yakıcı gelişmelerin cereyan ettiği günlerden geçiyoruz.

Toplum yoğun ve yaygın bir enfeksiyonla karşı karşıya.

Ahalinin geneli mağarasına dönmüş, klanına tutunmuş, atalar kültüne sarılmış, lobutunu eline almış, nümayişe gidiyor.

Tarihsel ve toplumsal düşünce, akıl, mantık, sağduyu, öngörü, vicdan, empati…, insani tepkilere yer yok!

Her yanda, va’az edilene doğru huşu içinde koşan kalabalıklar var.

Diriliklerini açık edenlere karşı bir öfke…

Enfekte olmuş; uyumuş da robotik bir varlık olarak uyanmış kalabalıklar anlamıyor diğerlerini.

Bir kere daha umar bağışıklığı güçlü olanlarda!